در روزهایی که صنعت پتروشیمی ایران با چالش‌هایی چون محدودیت خوراک، نوسان نرخ ارز، و افت صادرات مواجه است، پتروشیمی مارون با انتشار پوستر تبلیغاتی از «رکوردشکنی» و «جهش ۶۰ درصدی درآمد» خود خبر می‌دهد؛ آماری که اگرچه در نگاه اول چشمگیر است، اما پشت آن سوالات بی‌پاسخ بسیاری وجود دارد.

مارون از افزایش تولید از ۳.۹ میلیون تن در سال ۱۴۰۲ به ۴.۵ میلیون تن در سال ۱۴۰۳، رشد فروش از ۱.۶ به ۱.۸ میلیون تن و جهش درآمد از ۳۶ هزار میلیارد تومان به ۵۸ هزار میلیارد تومان خبر می‌دهد. اما نکته اینجاست که این ارقام، فاقد هرگونه منبع مشخص، گزارش حسابرسی‌شده، یا تحلیل فنی هستند.

عبور از ظرفیت اسمی یا عبور از شفافیت؟

ادعای «عبور از ظرفیت اسمی» در شرایطی مطرح می‌شود که ظرفیت اسمی تعریف مشخصی در صنعت دارد و عبور از آن نیازمند ارتقاء فنی، بهره‌وری پایدار و مستندسازی دقیق است. اما هیچ گزارشی در دست نیست که نشان دهد این افزایش تولید بر اساس ارتقاء تکنولوژی بوده یا صرفاً فشردن خط تولید تا مرز فرسودگی.

رشد درآمد؛ محصول عملکرد یا تغییر نرخ ارز؟

رشد درآمد ۶۰ درصدی، بدون در نظر گرفتن عوامل کلیدی مثل نرخ تسعیر ارز، نرخ خوراک، هزینه تولید و حجم صادرات، فاقد معناست. اگر عمده رشد ناشی از نرخ دلار نیمایی یا بازار آزاد بوده باشد، این رشد «واقعی» نیست، بلکه صرفاً نتیجه تورم و تغییرات بیرونی است.

چه چیزهایی گفته نشده‌اند؟

در این گزارش تصویری، هیچ اشاره‌ای به سود خالص، حاشیه سود، بدهی‌های جاری، یا سرمایه‌گذاری‌های آینده نشده. همچنین اثری از گزارش حسابرسی یا تایید رسمی این آمار توسط نهادهای نظارتی وجود ندارد. این در حالی است که انتشار این نوع آمار بدون سند می‌تواند نوعی تبلیغ گمراه‌کننده تلقی شود.
نتیجه‌گیری: برندینگ شخصی یا شفافیت سازمانی؟

شاید هدف اصلی این کمپین تبلیغاتی، بیش از آن‌که اطلاع‌رسانی به سهامداران یا کارشناسان باشد، نوعی برندینگ شخصی برای مدیران پتروشیمی مارون باشد. در شرایطی که صنعت پتروشیمی به شفافیت، پاسخگویی و اعتمادسازی نیاز دارد، انتشار چنین گزارش‌هایی بدون پشتوانه، بیش از آن‌که «موفقیت» باشد، «سوال‌برانگیز» است.